Acceptatie onderpand Frankrijk

Acceptatie onderpand Frankrijk

Franse banken zijn kritisch op het type object dat men wil financieren. Huizen die niet bewoonbaar zijn of erg afgelegen zijn gesitueerd worden als onvoldoende courant gezien en zijn vaak niet financierbaar via een bank. Ook bij de hypothecaire financiering van bijzondere objecten als kastelen en wijndomeinen zijn banken bijzonder terughoudend. Het feit dat het uitwinnen van het onderpand via een veiling ook geen garantie op succes is in Frankrijk speelt hierbij een belangrijke rol.

Franse banken willen niet alle huizen financieren. Alleen die huizen die in hun ogen voldoende courant zijn, dat wil zeggen huizen die – mocht de (financiële) nood aan de man komen  – weer enigszins vlot te verkopen zijn willen ze financieren.

Huizen die in zo ’n slechte staat verkeren dat ze niet bewoonbaar zijn zal een bank niet willen financieren. Kernelementen daarbij zijn dat een huis minimaal dient te beschikken over stromend water, een enigszins up-to-date elektriciteitsvoorziening, verwarming, een rioolaansluiting of goed werkende septic tank, een keuken en een badkamer. Indien de verbouwingen die benodigd zijn om het huis in goed bewoonbare staat te brengen worden meegefinancierd dan ondervangt dat doorgaans de bezwaren van de bank.

Erg afgelegen gesitueerde huizen – ver van een dorp of stad – en ver van ‘de bewoonde wereld’ zijn lastiger te financieren dan huizen die meer ‘in de bewoonde wereld’ liggen. Ook zijn er bepaalde incourante regio’s waar banken meer terughoudend zijn om te financieren dan in regio’s met een bloeiende huizenmarkt. Zo zijn er bijvoorbeeld delen van de regio Auvergne waar een netto uitstroom van bewoners is en huizenmarkt erg dun is.

Objecten als kastelen, wijndomeinen, watermolens, tot huis verbouwde kerken zijn lastig te financieren. Voor dit soort speciale objecten is er een (zeer) kleine markt en verkoop kan jaren duren. Ook huizen die zeer A-typisch zijn voor de regio willen nog wel eens een probleem zijn evenals huizen met erg veel grond (tientallen hectaren). Banken vragen zich namelijk af of het zo ’n niet-resident koper wel gaat lukken al dat land te onderhouden.

Basisvoorwaarde voor financiering is voor Franse banken dat er permanente bewoning is toegestaan en er een woonbestemming op het huis rust. Bij recreatiewoningen (op een recreatiepark) of bij houten chaletsbouw (daarmee wordt niet een chalets in de Alpen bedoeld) is dat meestal niet het geval en is hypothecaire financiering dus niet mogelijk.

Een heel groot deel eigen geld inbrengen bij een aankoop vergoot de kans op het over de streep trekken van de bank om te financieren. Maar voor veel objecten is dat vaak ook nog niet genoeg. Hierbij speelt het feit dat het systeem van het uitwinnen van het onderpand door het te veilen – als ultieme consequentie van het niet meer (kunnen) voldoen aan de maandelijkse hypotheekverplichtingen – in Frankrijk niet in alle regio’s goed functioneert. Soms lukt het namelijk ook niet om een huis op een veiling voor een voldoende bedrag te verkopen.

Huizen of objecten waar het voor een bank overduidelijk is dat deze in de toekomst uitgebaat zullen gaan worden als commercieel object (bijvoorbeeld in de toeristische sector) worden niet gefinancierd als tweede woning op basis van bestaand inkomen. Daarbij is de ene bank rigoureuzer dan de andere. Voor sommige is het al een brug te ver indien er een grote stal bij een huis zit of een stuk land waarop kleinschalige landbouw plaatsvind. Men is bang dat er een manege/stal wordt gestart of een landbouwbedrijf, waarmee in de toekomst het inkomen zal worden gegenereerd.